کاربرد گازها در صنعت مواد غذایی

سال هاست که از گاز نیتروژن با درصد خلوص بالا در زنجیره تامین صنایع غذایی از نگهداری تا بسته بندی استفاده می شود.

برای افزایش ماندگاری محصولات تازه، بسیاری از تولیدکنندگان تصمیم می گیرند فضای بسته بندی را تغییر دهند تا سطوح بالاتری از نیتروژن را شامل شود. از آنجا که نیتروژن گاز بی خطر و بی اثر است، در نتیجه نیتروژن جایگزین بسیار خوبی برای اکسیژن یا گاز مکمل در بسته بندی و تولید مواد غذایی است.

افزایش نیتروژن طراوت را حفظ می کند، از مواد مغذی محافظت می کند و از رشد میکروبی هوازی جلوگیری می کند. چالش اصلی در تغییر فضای بسته بندی این است که برخی از محصولات غذایی برای حفظ رنگ و بافت خود به مقدار کمی اکسیژن نیاز دارند. به عنوان مثال، گوشت های قرمز در صورت محرومیت از اکسیژن، رنگ ناخوشایندی به خود می گیرند. تولیدکنندگان مواد غذایی گاهی اوقات خلوص نیتروژن کمتری را انتخاب می کنند تا محصول آنها برای مصرف کنندگان خوش طعم تر شود.

علاوه بر گوشت و سبزیجات، از نیتروژن با افزایش فراوانی در صنایع قهوه نیز استفاده می شود. به عنوان مثال، گینس به دلیل فوم مخصوص تولید شده توسط گاز نیتروژن شناخته شده است. علاوه بر این، قهوه دم کرده با نیتروژن بسیار محبوب شده است. تولیدکنندگان نوشیدنی که نیتروژن را به محصول خود وارد می کنند باید دارای سطوح خلوص خاصی باشند و از عاری بودن گاز از آلودگی اطمینان حاصل کنند.

از آنجا که نیتروژن یک جزء مهم در حفظ، حمل و نقل و کنترل کیفیت محصولات غذایی و نوشیدنی های تازه است، باید مرتباً آزمایش شود. کاهش سطوح خلوص و آلاینده هایی مانند گاز، ذرات، آب، روغن و میکروارگانیسم ها مستعد است. متغیرهایی که باید در نظر گرفته شوند شامل سیلندرهای نیتروژن و نیتروژن سازها، ساختار سیستم، لوله های توزیع و نوع تماس گاز با محصول است.

استفاده از نیتروژن برای تغییر فضای غذاهای بسته بندی شده مانع از رشد باکتری های هوازی می شود، اما مانع از رشد بی هوازی ها نمی شود. بی هوازی ها میکروارگانیسم هایی هستند که می توانند بدون اکسیژن رشد کنند. این میکروارگانیسم ها می توانند بسیار خطرناک باشند و باید به دقت از آنها محافظت کرد زیرا منجر به فراخوان و بیماری های مصرف کننده می شود.

از آنجا که بی هوازی ها برای رشد به اکسیژن احتیاج ندارند، سیستم های نیتروژن نامناسب می توانند در معرض این نوع آلودگی باشند. بی هوازی های تکلیفی تنها با کمبود اکسیژن کامل رشد می کنند، در حالی که بی هوازی های فرضی می توانند از اکسیژن استفاده کنند اما نیازی به رشد ندارند. باکتری های تهاجمی شامل لیستریا ، E. coli و بوتولیسم هستند.