کاربرد گازها در صنعت برشکاری

اساساً از مخلوط اکسیژن و گاز سوختنی (استیلن، پروپان، پروپیلن MAPP یا متان) برای پیش گرم کردن فلز تا دمای اشتعال آن استفاده می شود که بسیار کمتر از نقطه ذوب آن است. سپس یک جت اکسیژن خالص به ناحیه از قبل گرم شده هدایت می شود که از طریق نقطه می سوزد و فلز مذاب و سرباره حاصل، توسط جریان اکسیژن با سرعت زیاد خارج می شود.

سرعت برش در درجه اول توسط جت اکسیژن تعیین می‌شود اما از آنجا که شعله گاز/اکسیژن سوخت خارجی میزان پیش گرمایش را تعیین می کند، انتخاب گاز سوخت تأثیر مهمی در زمان لازم برای شروع عملیات برش دارد.

این امر به ویژه اگر برش طراحی شده با سوراخ کردن آغاز شود بسیار مهم است. بنابراین در دو فرایند برشکاری به روش گاز سوختنی و اکسیژن و برشکاری قوس پلاسما از اکسیژن استفاده می شود با این تفاوت که روش قوس پلاسما به دلیل تولید حرارت بیشتر در قطعه کار استفاده می شود. این روش جهت برشکاری تمام فلزات قابل استفاده است ولی کاربرد اصلی آن، برشکاری فلزات غیر آهنی و فولادهای زنگ نزن می باشد.

دستگاه های برش لیزر فلز می توانند از گاز اکسیژن و یا نیتروژن به عنوان گاز کمکی استفاده کنند. فلزهای ضخیم، آلومینیوم و حتی مس باریک به کمک اکسیژن، برای برش نیاز دارند. مواد دیگر می توانند هم با اکسیژن و هم با نیتروژن برش بخورند. مهم این است که چگونه سطحی برای فلز برش خورده ی خود در نظر دارید. برش با اکسیژن موجب شیشه ای شکل شدن کناره های برش خورده می شود، اما ممکن است در مرحله رنگ آمیزی فلز دردسرساز شود و رنگ نگیرد. فرآیند روکش کاری با پودر هم ممکن است نتیجه بخش نباشد. از طرفی دیگر، برش با نیتروژن سریع و راحت است و هیچکدام از این مشکلات برایتان رخ نخواهد داد.

میزان خلوص گاز مورد استفاده نقش بسزایی در کیفیت برش دارد. در مورد گاز نیتروژن خلوص پایین منجر به زرد شدن لبه های محل برش می شود که ناشی از اکسید شدن فلز می باشد.